Fragment uit het boek
Losse flodder-journalisten en literaire leuteraars
Fragment uit het boek...
“Mensen zijn migranten, altijd en overal,” beweert de losse flodder-journalist Olaf Tempelman in een groot stuk in de Volkskrant (31 december 2015). Vrijwel allemaal hebben we onder onze voorouders migranten zitten, dus we zijn zelf migranten of afstammelingen van migranten. Deze “wijsheid” van de migratiemaffia kom je voortdurend en op allerlei plekken tegen.
Laten we mijn familiegeschiedenis eens als voorbeeld nemen. Mijn overgrootvader van moeders kant kwam uit Duitsland. Mijn familie van vaders kant stamt mogelijk af van een Spaanse soldaat die hier na de Tachtigjarige Oorlog is gebleven (de familienaam zou dan een verbastering zijn van “Cruzcampo”), maar bewezen is dit niet. Tegenover het “zie je wel!” moeten we er hier meteen op wijzen dat er in bijna 400 jaar slechts twee migranten in de familie voorkomen en daarnaast vele honderden die geen migrant waren. Ze hebben ook nog eens eeuwenlang, tot eind 19e eeuw, op dezelfde plek in de Achterhoek gewoond.
Mijn familiegeschiedenis is geen uitzondering. Van de wereldbevolking is slechts 3% immigrant, 97% is dat dus niet. In Amerika en West-Europa schommelt het percentage immigranten tussen de 10 en de 15, maar dat betekent ook dat 85 tot 90% van de bewoners geen migrant is.
Als uitsmijter voor zijn artikel heeft Tempelman een andere elite-wijsheid: “Tegen migratie zijn is zoiets als tegen de wind zijn. Zorg maar eens dat die ophoudt met waaien.” Nu hebben alle belangengroepen de neiging om dat wat zij willen bevorderen als een natuurverschijnsel voor te stellen. Dat geldt voor de kernenergielobby, het militair-industrieel complex, de globalisten en dus ook voor de migratiemaffia. Kerncentrales, kernwapens, globalisering, migratie: het zijn natuurverschijnselen, dus er is niets tegen te doen, accepteer het maar!
Afgezien van zon en maan, regen en wind zijn echter de meeste verschijnselen geen zaak van de natuur, maar maatschappelijke fenomenen die door menselijke keuzes worden bepaald. En andere keuzes leveren een andere uitkomst op. Als een land een ander migratiebeleid opstelt met meer beperkingen en strengere regels heeft dat direct effect op de instroom. Die gaat dan afnemen. Daarmee wordt weerlegd dat migratie een natuurverschijnsel is waar we geen greep op hebben.
De literaire leuteraar Arnon Grunberg krijgt een onbegrijpelijk aantal podia ter beschikking om zijn filosofietjes van de koude bodem te debiteren. In het Amnesty-blad Wordt vervolgd van december 2015 schrijft hij over de vluchtelingencrisis. “Is het zinvol om onderscheid te maken tussen vluchtelingen en migranten? Dat onderscheid vertroebelt de discussie omdat het principiële recht op vrij verkeer van personen a priori ter discussie wordt gesteld. Wie de pech heeft in een bepaald land te zijn geboren heeft kennelijk het recht verspeeld zich vrij over deze wereld te bewegen. Het streven naar een rechtvaardige wereld lijkt me haaks staan op de aanvaarding van deze willekeur.”
Helaas voor zijn redenering bestaat er echter wereldwijd geen recht op vrij verkeer van personen. Mensen hebben wel het recht om hun land te verlaten, maar geen enkel ander land is verplicht om ze op te nemen. Wie als toerist naar een ander land wil moet vaak een visum aanvragen. Die visumaanvraag kan afgewezen worden. En zelfs het bezit van een visum is nog geen garantie dat de toerist wordt toegelaten. Hij kan aan de grens door een douanier, om hem moverende redenen, de toegang tot het land alsnog ontzegd worden. Een land mogen bezoeken is een gunst, geen recht.
Wat al voor toeristen geldt, geldt in versterkte mate voor migranten, die zich immers permanent in een land willen vestigen en waarbij veel meer belangen van dat land in het spel zijn. Elk land kan daarvoor eigen regels opstellen of migratie zelfs helemaal uitsluiten. Er is slechts één uitzondering die geldt voor landen die het Vluchtelingenverdrag ondertekend hebben. “Een persoon die uit gegronde vrees voor vervolging wegens ras, godsdienst, nationaliteit, sexuele voorkeur, behorend tot een bepaalde sociale groep of politieke overtuiging” uit zijn thuisland is vertrokken en niet de bescherming van dat land geniet, moet toegelaten worden. Het gaat hier dus om politieke vluchtelingen, individuen die daadwerkelijk vervolgd worden. Alle anderen vormen een afzonderlijke groep die anders behandeld kan en moet worden. Het is dus wel degelijk zinvol om onderscheid te maken tussen (politieke) vluchtelingen en migranten.
